|
Δεν ξέρω πάλι πού έχεις χαθεί
τέτοιες στιγμές φοβάμαι να μιλήσω
σ’ ένα δωμάτιο εγώ κι εσύ
δώσε μου κάτι να μπορώ κι εγώ να ζήσω
Ξέρω πως θέλεις πως είσαι εδώ
κι ό,τι παράπονο κι αν έχω θα το φτιάξεις
μα αυτό που έχουμε είναι μισό
ποτέ σαν τότε δε θα με κοιτάξεις
Όσο τα ίδια αγαπάς τόσο αλλάζεις
βρίσκεις και λόγο κι αφορμή να συνεχίσεις
όσο τα ίδια πολεμάς, φαρμάκι στάζεις
γυρνάς σε μάχες που ποτέ δε θα νικήσεις
Κλείστηκες πάλι σ’ ένα κελί
ποτέ δεν είπες αν μπορώ να σε γλιτώσω
ποτέ δεν ήθελες να είμαι εκεί
σαν να φοβόσουνα το φόβο σου μη νιώσω
|
Den kséro páli pu échis chathi
téties stigmés fováme na milíso
s’ éna domátio egó ki esí
dóse mu káti na boró ki egó na zíso
Kséro pos thélis pos ise edó
ki ó,ti parápono ki an écho tha to ftiáksis
ma aftó pu échume ine misó
poté san tóte de tha me kitáksis
Όso ta ídia agapás tóso allázis
vrískis ke lógo ki aformí na sinechísis
óso ta ídia polemás, farmáki stázis
girnás se máches pu poté de tha nikísis
Klistikes páli s’ éna kelí
poté den ipes an boró na se glitóso
poté den ítheles na ime eki
san na fovósuna to fóvo su mi nióso
|
