Όταν βρεις τον καιρό
όταν νιώσεις μοναχή
Σαν βιβλίο κλειστό
Σκονισμένο στο ράφι
Όταν φτάσεις εκεί
που τα χρόνια είναι πέτρα
Τότε κλάψε πολύ
Και τα λάθη σου μέτρα
θ’ ανάβεις τσιγάρα τις νύχτες
θα κλαις
Τα άλμπουμ θ’ ανοίγεις
Θα ζεις με το χθες
Θα είναι η ματιά σου
Φεγγάρι σβηστό
Αστέρι τις νύχτες χωρίς ουρανό
Όταν πέσει η σιωπή
Και χαθείς στο σκοτάδι
όταν γίνεις σκιά
Και γυρεύεις το χάδι
όταν όλα μιλούν
Για το χθες που `χεις φύγει
Θα `σαι πόρτα κλειστή
Που στο φως δε θα ανοίγει
|
Όtan vris ton keró
ótan niósis monachí
San vivlío klistó
Skonisméno sto ráfi
Όtan ftásis eki
pu ta chrónia ine pétra
Tóte klápse polí
Ke ta láthi su métra
th’ anávis tsigára tis níchtes
tha kles
Ta álbum th’ anigis
Tha zis me to chthes
Tha ine i matiá su
Fengári svistó
Astéri tis níchtes chorís uranó
Όtan pési i siopí
Ke chathis sto skotádi
ótan ginis skiá
Ke girevis to chádi
ótan óla milun
Gia to chthes pu `chis fígi
Tha `se pórta klistí
Pu sto fos de tha anigi
|