|
Είσαι παράξενη, παράξενη στ’ αλήθεια
σε κόσμους άγνωστους με πας σαν μου μιλάς
κοντά σου νιώθω ότι ζω σε παραμύθια
και σε λατρεύω σαν σε βλέπω να γελάς
Όταν γελάς όλα γύρω μου γελούνε
Όταν γελάς και τ’ αηδόνια τραγουδούνε
σαν δε γελάς κι έχεις μάτια λυπημένα
σκοτεινιάζει όλ’ η γη
κι’ όλα με κοιτούν θλιμμένα
Σαν τον φιλάργυρο σε κρύβω στη ψυχή μου
και σε λατρεύω σαν θεό μου πιο πολύ
είσαι για μένα η χαρά και η πνοή μου
και μες στις φλέβες μου η αγάπη σου μιλεί
Όταν γελάς όλα γύρω μου γελούνε
Όταν γελάς και τ’ αηδόνια τραγουδούνε
σαν δε γελάς κι έχεις μάτια λυπημένα
σκοτεινιάζει όλ’ η γη
κι’ όλα με κοιτούν θλιμμένα
|
Ise parákseni, parákseni st’ alíthia
se kósmus ágnostus me pas san mu milás
kontá su niótho óti zo se paramíthia
ke se latrevo san se vlépo na gelás
Όtan gelás óla giro mu gelune
Όtan gelás ke t’ aidónia tragudune
san de gelás ki échis mátia lipiména
skotiniázi ól’ i gi
ki’ óla me kitun thlimména
San ton filárgiro se krívo sti psichí mu
ke se latrevo san theó mu pio polí
ise gia ména i chará ke i pnoí mu
ke mes stis fléves mu i agápi su mili
Όtan gelás óla giro mu gelune
Όtan gelás ke t’ aidónia tragudune
san de gelás ki échis mátia lipiména
skotiniázi ól’ i gi
ki’ óla me kitun thlimména
|
