Ψευτονταή, μην το χτυπάς, μην το μαλώνεις
το κουρελιάρικο παιδί της γειτονιάς,
πάνω του άναντρα το χέρι μη σηκώνεις,
ίσως μια μέρα να τον συζητά ο ντουνιάς.
Ίσως να είν’ ο αρχηγός,
αυτός που καρτεράμε,
και μιαν αυγή τα λόγια του
σαν ήλιο να ρουφάμε.
Ψευτονταή, αυτά τα μάτια τα θλιμμένα,
τα παιδικά του τα βαθιά και σκοτεινά
βλέπουνε πιο μακριά από σένα κι από μένα
μες στα μελλούμενα και στα παντοτινά.
Ίσως να είν’ ο αρχηγός,
αυτός που καρτεράμε,
και μιαν αυγή τα λόγια του
σαν ήλιο να ρουφάμε.
|
Pseftontaí, min to chtipás, min to malónis
to kureliáriko pedí tis gitoniás,
páno tu ánantra to chéri mi sikónis,
ísos mia méra na ton sizitá o ntuniás.
Ίsos na in’ o archigós,
aftós pu karteráme,
ke mian avgí ta lógia tu
san ílio na rufáme.
Pseftontaí, aftá ta mátia ta thlimména,
ta pediká tu ta vathiá ke skotiná
vlépune pio makriá apó séna ki apó ména
mes sta mellumena ke sta pantotiná.
Ίsos na in’ o archigós,
aftós pu karteráme,
ke mian avgí ta lógia tu
san ílio na rufáme.
|