|
Σκοτώνω μήνες και θάβω μνήμες,
κοιτάω βιτρίνες, ακούω σειρήνες,
βουτάω σε δίνες, θυμάμαι πείνες,
στήνω κομπίνες, αυτές κι εκείνες.
Γυναίκες φίνες μα οι πιο πολλές κατίνες,
αρχαίες Αθήνες σαν ασπιρίνες,
με πνίγουν ίνες, ιμάντες, σφήνες.
Κι είμαι καλά
είμαι καλά
με δανεικά,
είμαι καλά,
είμαι καλά
με δανεικά,
και με φτερά αστραφτερά.
Δεν κλείνω στόμα, δε βάζω γόμα,
βαρύ μου σώμα δεν έχεις χρώμα,
θα γίνω λιώμα, ωραίο πτώμα,
λιγάκι ακόμα θα φάτε χώμα.
Δεν έχω στρώμα κι ευτυχώς ούτε και κόμμα,
πέφτω σε κώμα.
Να βάλω κόμμα;
Όχι ακόμα.
Με πνίγει η βρώμα, με πνίγει η βρώμα.
Κι είμαι καλά
είμαι καλά
με δανεικά,
είμαι καλά,
είμαι καλά
με δανεικά,
και με φτερά αστραφτερά.
Δεν έχεις χρήμα και είναι κρίμα.
Μην είσαι θύμα, μη λες το ποίημα.
Ζωή μου χύμα φωνάζω σύρμα,
ξεσπάει το κύμα και σκάει σαν βλήμα.
Αλλάζεις σχήμα μα ποτέ δε βρίσκεις βήμα,
πάρε ένα δείγμα μ`αυτή τη ρίμα
που τρώει σαν λίμα.
Στο αίμα χίμα, στο αίμα χίμα, στο αίμα χίμα.
Κι είμαι καλά
είμαι καλά
με δανεικά,
είμαι καλά,
είμαι καλά
με δανεικά,
και με φτερά αστραφτερά.
|
Skotóno mínes ke thávo mnímes,
kitáo vitrínes, akuo sirínes,
vutáo se dínes, thimáme pines,
stíno kobínes, aftés ki ekines.
Ginekes fínes ma i pio pollés katínes,
archees Athínes san aspirínes,
me pnígun ínes, imántes, sfínes.
Ki ime kalá
ime kalá
me daniká,
ime kalá,
ime kalá
me daniká,
ke me fterá astrafterá.
Den klino stóma, de vázo góma,
varí mu sóma den échis chróma,
tha gino lióma, oreo ptóma,
ligáki akóma tha fáte chóma.
Den écho stróma ki eftichós ute ke kómma,
péfto se kóma.
Na válo kómma;
Όchi akóma.
Me pnígi i vróma, me pnígi i vróma.
Ki ime kalá
ime kalá
me daniká,
ime kalá,
ime kalá
me daniká,
ke me fterá astrafterá.
Den échis chríma ke ine kríma.
Min ise thíma, mi les to piima.
Zoí mu chíma fonázo sírma,
ksespái to kíma ke skái san vlíma.
Allázis schíma ma poté de vrískis víma,
páre éna digma m`aftí ti ríma
pu trói san líma.
Sto ema chíma, sto ema chíma, sto ema chíma.
Ki ime kalá
ime kalá
me daniká,
ime kalá,
ime kalá
me daniká,
ke me fterá astrafterá.
|
