Ροδόστεφη Ζάκυνθο, πατρίδα μου αφράτη
επάνω απ’ τα κύμματα προβαίνεις δροσάτη
και φαίνεται ολόχαρη νυφούλα στη χάρη
με μύριο καμάρι
Τα δένδρα στους όχθους σου γλυκά ανθοβολούνε
κι επάνω στις δάφνες σου πουλιά κελαηδούνε
και μύρα πολύτιμα κρυφά, θείο χέρι
σκορπίζει στ’ αγέρι
Ω! είσαι απερίγραφτη στης φύσης τα δώρα
στ’ ατίμητα γιούλια σου, πατρίδα ανθοφόρα
πατρίδα βασίλισσα στα μύρια σου τα κάλλη
σαν εσε δεν είν’ άλλη
Σ’ αγάπησα πάντοτε, γλυκειά μου πατρίδα
στα τόσα μου βάσανα η κρύφια σου ελπίδα
συχνά μου διασκέδαζε κάθε άσχημη ιδέα
πατρίδα μου ωραία
Και γρήγορα ο θάνατος ελπίζει η καρδία
να κλείσει τα μάτια μου στην τόση αρμονία
Και να ‘βρει ελαφρότατο πιστεύει το χώμα
η σκέψη μου ακόμα
Κι αν τύχει στου τάφου μου τα κρύα μονοπάτια
αθέλητα γύρουνε δυο ολόμαυρα μάτια
που τόσο τα’ αγάπησα κρυφά όταν ζούσα
«Να τα’ ό,τι ποθούσα!»
|
Rodóstefi Zákintho, patrída mu afráti
epáno ap’ ta kímmata provenis drosáti
ke fenete olóchari nifula sti chári
me mírio kamári
Ta déndra stus óchthus su gliká anthovolune
ki epáno stis dáfnes su puliá kelaidune
ke míra polítima krifá, thio chéri
skorpízi st’ agéri
O! ise aperígrafti stis físis ta dóra
st’ atímita giulia su, patrída anthofóra
patrída vasílissa sta míria su ta kálli
san ese den in’ álli
S’ agápisa pántote, glikiá mu patrída
sta tósa mu vásana i krífia su elpída
sichná mu diaskédaze káthe áschimi idéa
patrída mu orea
Ke grígora o thánatos elpízi i kardía
na klisi ta mátia mu stin tósi armonía
Ke na ‘vri elafrótato pistevi to chóma
i sképsi mu akóma
Ki an tíchi stu táfu mu ta kría monopátia
athélita girune dio olómavra mátia
pu tóso ta’ agápisa krifá ótan zusa
«Na ta’ ó,ti pothusa!»
|