|
Ρώτησα κάποτε τον άνεμο
πού παν τα σύννεφα που διώχνει
και μου ‘πε “Σε τόπο μυστικό κι απάνεμο
απ’ όπου ανάγκη δεν τα διώχνει’.
Ρώτησα κάποτε τον ουρανό
πού παν τ’ αστέρια όταν φέξει
και μου ‘πε “Αιωρούνται στο κενό
και καρτερούν τη νύχια να τους γνέψει”.
Ρώτησα κάποτε τα κύματα
γιατί πεισμώνουν κι αγριεύουν
και μου ‘παν “Γυρεύουν νιάτα θύματα
που στο βυθό τα παγιδεύουν”.
Ρώτησα κάποτε και τη φωτιά
μες στις καρδιές γιατί φουντώνει
και μου ‘πε “Μονάχα η άδεια αγκαλιά
δε με βαστά κι αργολιώνει.
|
Rótisa kápote ton ánemo
pu pan ta sínnefa pu dióchni
ke mu ‘pe “Se tópo mistikó ki apánemo
ap’ ópu anágki den ta dióchni’.
Rótisa kápote ton uranó
pu pan t’ astéria ótan féksi
ke mu ‘pe “Eorunte sto kenó
ke karterun ti níchia na tus gnépsi”.
Rótisa kápote ta kímata
giatí pismónun ki agrievun
ke mu ‘pan “Girevun niáta thímata
pu sto vithó ta pagidevun”.
Rótisa kápote ke ti fotiá
mes stis kardiés giatí funtóni
ke mu ‘pe “Monácha i ádia agkaliá
de me vastá ki argolióni.
|
