|
Μεταξωτή σου ρίχνω σκάλα απ’ το μπαλκόνι μου
για να μ’ ανέβεις θα σου φέγγει το παγόνι μου
από της νύχτας το ροδόσταμο μυρώθηκα
κι από την άχνα της καρδιάς σου βαλαντώθηκα
Στο περβόλι μου κοιμάται ο ουρανός
μες στα λόγια σου ακούγεται καημός
Ρωτόκριτε, Ρομβέρτε και Ρωμαίε μου
άγγελε γαλανομάτη και ωραίε μου
Θα μας ακούσει ο καιρός βαθιά μεσάνυχτα
μες στην καρδιά μου αστροφεγγιά κι όλα ορθάνοιχτα
κι αν σε χαϊδεύω σε φιλώ φωνάζει η βάγια μου
αχ και να ‘ξερες τ’ ατέλειωτα τα βράδια μου
Στο περβόλι μου κοιμάται ο ουρανός
μες στα λόγια σου ακούγεται καημός
Ρωτόκριτε, Ρομβέρτε και Ρωμαίε μου
άγγελε γαλανομάτη και ωραίε μου
|
Metaksotí su ríchno skála ap’ to balkóni mu
gia na m’ anévis tha su féngi to pagóni mu
apó tis níchtas to rodóstamo miróthika
ki apó tin áchna tis kardiás su valantóthika
Sto pervóli mu kimáte o uranós
mes sta lógia su akugete kaimós
Rotókrite, Romvérte ke Romee mu
ángele galanomáti ke oree mu
Tha mas akusi o kerós vathiá mesánichta
mes stin kardiá mu astrofengiá ki óla orthánichta
ki an se chaidevo se filó fonázi i vágia mu
ach ke na ‘kseres t’ atéliota ta vrádia mu
Sto pervóli mu kimáte o uranós
mes sta lógia su akugete kaimós
Rotókrite, Romvérte ke Romee mu
ángele galanomáti ke oree mu
|
