Έξω από το Γενή Τζαμί
παίζει το ούτι έρημο κορμί,
λέξεις με τα δάχτυλα κεντά
κάποιον φωνάζει, δεν του απαντά,
Σπάζει και ραγίζει τη φωνή
σαν πέτρα σιωπηλή,
το αχ! που την καρδιά του ταξιδεύει,
κόκκινα στα χείλη γιασεμιά,
η αγάπη είναι μια
φυτρώνει στην πιο άγρια ερημιά.
Μέτρησε τους τόπους που πατάς
κι ό,τι πληγώνεις μην το παρατάς,
μέτρησε και δάκρυα και φιλιά,
στις προσευχές σου κρύψε δυο πουλιά.
Μέτρησε τα λόγια που σιωπάς
τις νύχτες π’ αγρυπνάς
τα ονόματα που χάνονται στη σκόνη,
μέτρα όσα δε λες όταν μιλάς,
τις λέξεις της καρδιάς,
το χρόνο που θυμάται σαν ξεχνάς.
Σ’ άλλη γη, σε ξένο ουρανό
παιδί σαν μέλι, φως μελαχροινό,
έξω από το Γενή Τζαμί
ένα τραγούδι, δώδεκα λυγμοί.
Σπάζει και ραγίζει τη φωνή
σαν πέτρα σιωπηλή,
το αχ! που την καρδιά του ταξιδεύει,
κόκκινα στα χείλη γιασεμιά,
η αγάπη είναι μια
φυτρώνει στην πιο άγρια ερημιά.
|
Έkso apó to Gení Tzamí
pezi to uti érimo kormí,
léksis me ta dáchtila kentá
kápion fonázi, den tu apantá,
Spázi ke ragizi ti foní
san pétra siopilí,
to ach! pu tin kardiá tu taksidevi,
kókkina sta chili giasemiá,
i agápi ine mia
fitróni stin pio ágria erimiá.
Métrise tus tópus pu patás
ki ó,ti pligónis min to paratás,
métrise ke dákria ke filiá,
stis prosefchés su krípse dio puliá.
Métrise ta lógia pu siopás
tis níchtes p’ agripnás
ta onómata pu chánonte sti skóni,
métra ósa de les ótan milás,
tis léksis tis kardiás,
to chróno pu thimáte san ksechnás.
S’ álli gi, se kséno uranó
pedí san méli, fos melachrinó,
ékso apó to Gení Tzamí
éna tragudi, dódeka ligmi.
Spázi ke ragizi ti foní
san pétra siopilí,
to ach! pu tin kardiá tu taksidevi,
kókkina sta chili giasemiá,
i agápi ine mia
fitróni stin pio ágria erimiá.
|