Εσύ είσ’ απ’ την Καλαμαριά
κι εγώ απ’ τη Νέα κρήνη,
έτσι και πάρουμε φωτιά
κανένας δεν τη σβήνει.
Σαλονικιά μου, γόησσα,
τη μάνα μου αγνόησα
για να σ’ ακολουθήσω,
Σαλονικιά μου, μάγισσα,
και την καρδιά μου ράγισα
μέχρι να σ’ αποκτήσω.
Τρελαίνομαι σαν σκέπτομαι,
άλλος πως θα σε πάρει,
γι’ αυτό πηγαινο – έρχομαι
σαν τον τρελό Βαρδάρη.
Σαλονικιά μου, γόησσα,
τη μάνα μου αγνόησα
για να σ’ ακολουθήσω,
Σαλονικιά μου, μάγισσα,
και την καρδιά μου ράγισα
μέχρι να σ’ αποκτήσω.
|
Esí is’ ap’ tin Kalamariá
ki egó ap’ ti Néa kríni,
étsi ke párume fotiá
kanénas den ti svíni.
Salonikiá mu, góissa,
ti mána mu agnóisa
gia na s’ akoluthíso,
Salonikiá mu, mágissa,
ke tin kardiá mu rágisa
méchri na s’ apoktíso.
Trelenome san sképtome,
állos pos tha se pári,
gi’ aftó pigeno – érchome
san ton treló Oardári.
Salonikiá mu, góissa,
ti mána mu agnóisa
gia na s’ akoluthíso,
Salonikiá mu, mágissa,
ke tin kardiá mu rágisa
méchri na s’ apoktíso.
|