Μέσα μου κρύβω θάλασσα κι ουρανό
τα κύματα με φέρνουνε πάντα εδώ
εδώ που φυλακίζουνε
όσους κρυφά ποτίζουνε τον καιρό
με αίμα και με όνειρα
πετάν του νου τα απόνερα στο κενό.
Και στο κελί τους είναι η φωνή τους σαν κραυγή
που όλο κλωτσάει και τραγουδάει θέλει να βγει
τραγούδι νέο τραγούδι ωραίο απ’ την αρχή
να μπουσουλήσει, να περπατήσει, να αμυνθεί.
Μέσα μου κρύβω θάλασσα κι ουρανό
τα σύννεφα με φέρνουνε πάντα εδώ
εδώ που φυλακίζονται
καρδιές που αγωνίζονται να χτυπούν
σε έναν ρυθμό αδιάκοπο
σε σώμα παλιό κατάκοπο και νικούν.
|
Mésa mu krívo thálassa ki uranó
ta kímata me férnune pánta edó
edó pu filakízune
ósus krifá potízune ton keró
me ema ke me ónira
petán tu nu ta apónera sto kenó.
Ke sto kelí tus ine i foní tus san kravgí
pu ólo klotsái ke tragudái théli na vgi
tragudi néo tragudi oreo ap’ tin archí
na busulísi, na perpatísi, na aminthi.
Mésa mu krívo thálassa ki uranó
ta sínnefa me férnune pánta edó
edó pu filakízonte
kardiés pu agonízonte na chtipun
se énan rithmó adiákopo
se sóma palió katákopo ke nikun.
|