Μ’ αφήσανε οι λέξεις,
οι σκέψεις και τα όνειρα,
όσα δεν ομολόγησα
γινήκανε αιώνια
Βαλίτσα που την κουβαλώ
σ’ ατέλειωτο ταξίδι,
σπασμένη εικόνα του έρωτα,
στασμένη εικόνα του έρωτα
σαν παιδικό παιχνίδι.
Τελείωσε η βόλτα μας,
έκλεισε η αγκαλιά μου,
μα κάτι νύχτες σαν κι αυτές
μέσα στα όνειρά μου,
πάλι το χέρι σου κρατώ
και σε κοιτώ στα μάτια
η αγάπη που σε κέρασα,
ο δρόμος που δεν τον πέρασα,
χιλιάδες σκαλοπάτια.
Πάλι το χέρι σου κρατώ
και σε κοιτώ στα μάτια
η αγάπη που σε κέρασα,
δρόμος που δεν τον πέρασα,
χιλιάδες σκαλοπάτια.
|
M’ afísane i léksis,
i sképsis ke ta ónira,
ósa den omológisa
giníkane eónia
Oalítsa pu tin kuvaló
s’ atélioto taksídi,
spasméni ikóna tu érota,
stasméni ikóna tu érota
san pedikó pechnídi.
Teliose i vólta mas,
éklise i agkaliá mu,
ma káti níchtes san ki aftés
mésa sta ónirá mu,
páli to chéri su krató
ke se kitó sta mátia
i agápi pu se kérasa,
o drómos pu den ton pérasa,
chiliádes skalopátia.
Páli to chéri su krató
ke se kitó sta mátia
i agápi pu se kérasa,
drómos pu den ton pérasa,
chiliádes skalopátia.
|