Θυμάμαι που σ’ αντάμωσα παιδί
της μάνας μου πρώτο φιλί σε γύρεψα.
Σαν έρωτα σ’ ανάθρεψα κι ακόμα πιο πολύ
σε πίστεψα σαν τη ζωή που φύτεψα.
Σε βρήκα σε μιαν άκρη τ’ ουρανού μου ξεχασμένη,
ντυμένη τα κουρέλια μιας ανθρώπινης ψυχής.
Έσβησες κάθε σου παλιά, αγάπη περασμένη
μ’ ακούμπησες και σου ‘κλεψα το νόημα της ζωής.
Στο διάφανο ταξίδι της ζωής
χίλιες στιγμές απ’ τις στιγμές μου σου ‘δωσα.
Όσα τραγούδια σου ‘γραψα κι ακόμα πιο πολλά
θα γράψω για την ώρα που σ’ αντάμωσα.
Σε βρήκα σε μιαν άκρη τ’ ουρανού μου ξεχασμένη,
ντυμένη τα κουρέλια μιας ανθρώπινης ψυχής.
Έσβησες κάθε σου παλιά, αγάπη περασμένη
μ’ ακούμπησες και σου ‘κλεψα το νόημα της ζωής.
|
Thimáme pu s’ antámosa pedí
tis mánas mu próto filí se girepsa.
San érota s’ anáthrepsa ki akóma pio polí
se pístepsa san ti zoí pu fítepsa.
Se vríka se mian ákri t’ uranu mu ksechasméni,
ntiméni ta kurélia mias anthrópinis psichís.
Έsvises káthe su paliá, agápi perasméni
m’ akubises ke su ‘klepsa to nóima tis zoís.
Sto diáfano taksídi tis zoís
chílies stigmés ap’ tis stigmés mu su ‘dosa.
Όsa tragudia su ‘grapsa ki akóma pio pollá
tha grápso gia tin óra pu s’ antámosa.
Se vríka se mian ákri t’ uranu mu ksechasméni,
ntiméni ta kurélia mias anthrópinis psichís.
Έsvises káthe su paliá, agápi perasméni
m’ akubises ke su ‘klepsa to nóima tis zoís.
|