|
Ανοίγεις τα μάτια˙ ανακάθεσαι λίγο
στο κρεβάτι, που είναι η δεμένη σου βάρκα.
Το μυαλό προσπαθεί να νικήσει τον ύπνο.
Καλώς ήρθες και πάλι στον αγώνα, μπαμπάκα!
Με κόπο σηκώνεσαι, τραβάς την κουρτίνα˙
τα φωτόνια τρέχουν και μ’ αγάπη σ’ αγγίζουν,
μα δεν το προσέχεις, γιατί ακούς
τα κόκκαλά σου να τρίζουν.
Καλλωπίζεις το σώμα, που όσο πάει και χαλάει,
και στριμώχνεις το χέρι σε μια κάλπικη βέρα.
Ξάφνου, η ρόδινη πλευρά της ζωής
σαν ψωμάκι πετιέται απ’ τη φρυγανιέρα.
Δεν το ξεχνάς˙θα βάλεις στην τσάντα
το χαμόγελο εκείνο που σκοτώνει,
να το φορέσεις, πριν ανοίξεις την πόρτα
της δουλειάς, που σε θέλουνε πιόνι.
Κατεβαίνεις στο δρόμο και σε πιάνει τρομάρα˙
ένα ποτάμι στη θέση του κυλάει λυπημένα.
Στην απέναντι όχθη μεθυσμένες παρέες
τραγουδάν το «A casa d’ Irene» για σένα.
Στη χλόη αραχνοΰφαντοι γέροι
παίζουν πρέφα με αστείρευτο πάθος.
Τον πατέρα σου κάποια στιγμή ξεχωρίζεις,
μα μπορεί και να ’κανες λάθος.
Τοτέμ αυτοκίνητα, βυθισμένα στη λάσπη,
σκουριά ξερνάνε με μπόλικο θράσος,
ενώ τα σκυλιά που παρασύραν στο δρόμο,
γίνανε λύκοι κι ουρλιάζουν στο δάσος.
Να λύσεις τη βάρκα, στο νερό να τη σπρώξεις
και λάμνοντας φύγε, μη γυρνάς το κεφάλι.
Μόλις τελειώσει το «A casa d’ Irene»,
το ποτάμι θα γίνει άσφαλτος πάλι.
|
Anigis ta mátia˙ anakáthese lígo
sto kreváti, pu ine i deméni su várka.
To mialó prospathi na nikísi ton ípno.
Kalós írthes ke páli ston agóna, babáka!
Me kópo sikónese, travás tin kurtína˙
ta fotónia tréchun ke m’ agápi s’ angizun,
ma den to proséchis, giatí akus
ta kókkalá su na trízun.
Kallopízis to sóma, pu óso pái ke chalái,
ke strimóchnis to chéri se mia kálpiki véra.
Ksáfnu, i ródini plevrá tis zoís
san psomáki petiéte ap’ ti friganiéra.
Den to ksechnás˙tha vális stin tsánta
to chamógelo ekino pu skotóni,
na to forésis, prin aniksis tin pórta
tis duliás, pu se thélune pióni.
Katevenis sto drómo ke se piáni tromára˙
éna potámi sti thési tu kilái lipiména.
Stin apénanti óchthi methisménes parées
tragudán to «A casa d’ Irene» gia séna.
Sti chlói arachnoΰfanti géri
pezun préfa me astirefto páthos.
Ton patéra su kápia stigmí ksechorízis,
ma bori ke na ’kanes láthos.
Totém aftokínita, vithisména sti láspi,
skuriá ksernáne me bóliko thrásos,
enó ta skiliá pu parasíran sto drómo,
ginane líki ki urliázun sto dásos.
Na lísis ti várka, sto neró na ti spróksis
ke lámnontas fíge, mi girnás to kefáli.
Mólis teliósi to «A casa d’ Irene»,
to potámi tha gini ásfaltos páli.
|
