Τα κορμιά μας στο σκοτάδι είχανε σβήσει,
κι ήταν άστρο, η αγάπη, φωτεινό,
η καρδιά σου στην καρδιά μου είχε μιλήσει,
κι όσα μου ‘λεγες, ποτέ δεν τα ξεχνώ.
Κι αυτό το βράδυ σε περιμένω,
με την ανάσα σου να ζεσταθώ,
έλα κορίτσι μου αγαπημένο,
έλα κι απόψε που στο ζητώ.
Σ’ αγαπώ κι ό,τι κι αν πω θα είναι λίγο,
και για σένα σαν παιδί παραμιλώ,
κι αν πονάω κι αν δακρύζω, δεν το κρύβω,
γιατί μ’ έμαθες να ζω για ν’ αγαπώ.
Κι αυτό το βράδυ σε περιμένω,
με την ανάσα σου να ζεσταθώ,
έλα κορίτσι μου αγαπημένο,
έλα κι απόψε που στο ζητώ.
|
Ta kormiá mas sto skotádi ichane svísi,
ki ítan ástro, i agápi, fotinó,
i kardiá su stin kardiá mu iche milísi,
ki ósa mu ‘leges, poté den ta ksechnó.
Ki aftó to vrádi se periméno,
me tin anása su na zestathó,
éla korítsi mu agapiméno,
éla ki apópse pu sto zitó.
S’ agapó ki ó,ti ki an po tha ine lígo,
ke gia séna san pedí paramiló,
ki an ponáo ki an dakrízo, den to krívo,
giatí m’ émathes na zo gia n’ agapó.
Ki aftó to vrádi se periméno,
me tin anása su na zestathó,
éla korítsi mu agapiméno,
éla ki apópse pu sto zitó.
|