Μου ‘χες πει τον κόσμο πως θα δω
μέσα απ’ τα μάτια σου
θέες απέραντες
Δρόμους που οδηγούν στον ουρανό
κάτι απ’ το πάντα σου
φόβους και έρωτες
Κι είδα πιο πολλά από όσα αντέχει η ψυχή
τόσα που ‘χει μείνει μες στα ματιά ρωγμή
μ’ όλα σε συγκρίνω κι είναι όλα μισά
θάλασσες οι ώρες με τραβούν στα βαθιά
Σε ποια μονοπάτια ταξιδεύεις και πας
που ‘ταν φυλαγμένα για μας
όνειρα θαμμένα στον βυθό της καρδιάς
ακόμα περιμένουν εμάς
Μου ‘χεις πει θα αρχίσουμε μαζί
κάτι να πλάθουμε
από το τίποτα
Ήταν η αγάπη αρκετή
για να υπάρχουμε
μέσα στα ανύπαρκτα
|
Mu ‘ches pi ton kósmo pos tha do
mésa ap’ ta mátia su
thées apérantes
Drómus pu odigun ston uranó
káti ap’ to pánta su
fóvus ke érotes
Ki ida pio pollá apó ósa antéchi i psichí
tósa pu ‘chi mini mes sta matiá rogmí
m’ óla se sigkríno ki ine óla misá
thálasses i óres me travun sta vathiá
Se pia monopátia taksidevis ke pas
pu ‘tan filagména gia mas
ónira thamména ston vithó tis kardiás
akóma periménun emás
Mu ‘chis pi tha archísume mazí
káti na pláthume
apó to típota
Ήtan i agápi arketí
gia na ipárchume
mésa sta aníparkta
|