|
Κρατάμε την ανάσα μας το βράδυ
όπως κρυφά ο πόθος μας ανάβει,
μας σεργιανά του Αύγουστου καράβι
κι είναι η θάλασσα μας λάδι.
Φυσάει αγέρας και μοσχοβολά
θυμάρι και λιβάνι το κατάρτι
κι έχουμε αστέρια κι άλλα κρεμαστά
φυλαχτά τριγύρω στο λαιμό του μπάτη.
Παίζουν δελφίνια πάνω στον αφρό
και της καρδιάς μας σπάει το ρόδι
στων γλάρων τον τρελό χορό
που στέκουν πάνω στο ένα πόδι.
Μας ξενυχτάει ο τραγουδιστής
που `χει στα μάτια δυο φεγγάρια
και μας κερνάει ο μαρκονιστής
με κρασί που βράζει μες στ’ αμπάρια.
Κι έτσι θα βγαίνει πάντα ζωντανή
του ήλιου η χρυσή αχτίδα,
για να κεντάει πάνω σε πανί
όσα μέσα στ’ όνειρο μου είδα.
Φεύγουν τα χρόνια μα ξαναγυρνάν
στιγμές που ζήσαμε στ’ αλήθεια
κι είναι η ζωή σαν ψέμα που κυλά,
που γυρνά ξανά στα παραμύθια.
Έχω πολλά τραγούδια να σου πω
και άλλα που δεν τραγουδιούνται,
σήματα από φάρο αλαργινό
γι αυτούς που θέλουν να θυμούνται,
γι αυτούς που ξέρουν να θυμούνται.
Απόψε θα σε πάρω μακριά
κι έχω δυο ναι για κάθε όχι.
Να δεις πως βγαίνουνε αληθινά,
στεριανά καράβια στ’ ουρανού την όχθη.
|
Kratáme tin anása mas to vrádi
ópos krifá o póthos mas anávi,
mas sergianá tu Avgustu karávi
ki ine i thálassa mas ládi.
Fisái agéras ke moschovolá
thimári ke liváni to katárti
ki échume astéria ki álla kremastá
filachtá trigiro sto lemó tu báti.
Pezun delfínia páno ston afró
ke tis kardiás mas spái to ródi
ston gláron ton treló choró
pu stékun páno sto éna pódi.
Mas ksenichtái o tragudistís
pu `chi sta mátia dio fengária
ke mas kernái o markonistís
me krasí pu vrázi mes st’ abária.
Ki étsi tha vgeni pánta zontaní
tu íliu i chrisí achtída,
gia na kentái páno se paní
ósa mésa st’ óniro mu ida.
Fevgun ta chrónia ma ksanagirnán
stigmés pu zísame st’ alíthia
ki ine i zoí san pséma pu kilá,
pu girná ksaná sta paramíthia.
Έcho pollá tragudia na su po
ke álla pu den tragudiunte,
símata apó fáro alarginó
gi aftus pu thélun na thimunte,
gi aftus pu ksérun na thimunte.
Apópse tha se páro makriá
ki écho dio ne gia káthe óchi.
Na dis pos vgenune alithiná,
sterianá karávia st’ uranu tin óchthi.
|
