|
Μου ‘γινες αρρώστια μου και πόνος
είν’ αλήθεια τώρα ένας χρόνος
μάτι εγώ δεν κλείνω για χατίρι σου
μάγια μου ‘χεις κάνει ασφαλώς.
Κι όμως της αγάπης τα μεράκια
πριν σου δώσω ακόμα δυο φιλάκια
φεύγεις για το σπίτι βιαστικά να πας
και καημούς και φλόγες μου σκορπάς.
Σκασ’ το κάποια νύχτα από το σπίτι σου
σκασ’ το κάποια νύχτα με φεγγάρι,
σαν κοιμούνται όλοι τους τσαχπίνα μου
για να μη σε πάρουνε χαμπάρι.
Να ‘μαστε οι δυο ως το πρωί
μια νύχτα αξίζει μια ζωή.
Σκασ’ το κάποια νύχτα από το σπίτι σου
σκασ’ το να το κάψουμε τα δυο μας.
|
Mu ‘gines arróstia mu ke pónos
in’ alíthia tóra énas chrónos
máti egó den klino gia chatíri su
mágia mu ‘chis káni asfalós.
Ki ómos tis agápis ta merákia
prin su dóso akóma dio filákia
fevgis gia to spíti viastiká na pas
ke kaimus ke flóges mu skorpás.
Skas’ to kápia níchta apó to spíti su
skas’ to kápia níchta me fengári,
san kimunte óli tus tsachpína mu
gia na mi se párune chabári.
Na ‘maste i dio os to pri
mia níchta aksízi mia zoí.
Skas’ to kápia níchta apó to spíti su
skas’ to na to kápsume ta dio mas.
|
