|
Απόψε θέλω να σε δω, όμως το ξέρω
δεν έχω νόημα, δεν είμαι κανενός
πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω
γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός
Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο
δε θα’πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί
ό, τι αγαπάω με αφήνει νικημένο
στ’άδειο μου σχήμα, μια σκιά που νοσταλγεί
Κοντά σου δεν μπορώ, μακριά σου τρέμω
κάτι με τρώει και δεν μπορώ να κοιμηθώ
περνάω τις μέρες μου σαν δαίμονας κλεισμένος
σ’ ένα κουφάρι φαγωμένο απ’ τον καιρό
Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα `χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ’ τον πόνο
|
Apópse thélo na se do, ómos to kséro
den écho nóima, den ime kanenós
páno se ó,ti me káni ki ipoféro
gelóntas péfto san skisménos chartaetós
Ine i kardiá mu éna spíti stichioméno
de tha’prepe na ipárchi tósi lípi eki
ó, ti agapáo me afíni nikiméno
st’ádio mu schíma, mia skiá pu nostalgi
Kontá su den boró, makriá su trémo
káti me trói ke den boró na kimithó
pernáo tis méres mu san demonas klisménos
s’ éna kufári fagoméno ap’ ton keró
Ki an tósa chrónia perpatísame mazí
ton telefteo drómo tha ton káno mónos
tha `cho stin chufta mu mia bukla su chrisí
ke mia ragismatiá sta chili mu ap’ ton póno
|
