Απ’ το καράβι σε κοιτώ
αχ μελαχρινό
χάνεσαι μες στο δείλι
κλαίω και πονώ
βάρυνε τ’ άσπρο μαντήλι
κι όμως το κουνώ.
Η νύχτα πνίγει τις φωνές
μέσα στη σιωπή
πως σ’ αγαπώ το λέω
κι ας μην το ‘χα πει
και μπροστά στον κόσμο κλαίω
δίχως πια ντροπή.
Ένα αστέρι έπεσε
κι ας μη μ’ αγαπάς
έκανα ευχή καλή μου
όπου και να πας
πάντα να μπορείς πουλί μου
να ξαν’ αγαπάς.
|
Ap’ to karávi se kitó
ach melachrinó
chánese mes sto dili
kleo ke ponó
várine t’ áspro mantíli
ki ómos to kunó.
I níchta pnígi tis fonés
mésa sti siopí
pos s’ agapó to léo
ki as min to ‘cha pi
ke brostá ston kósmo kleo
díchos pia ntropí.
Έna astéri épese
ki as mi m’ agapás
ékana efchí kalí mu
ópu ke na pas
pánta na boris pulí mu
na ksan’ agapás.
|