Ακόμα δεν κατάλαβα πώς ζέστανε το κρύο
πώς νύχτα αγκάθι έβγαλε σε αγκαλιά ημέρα
παιδί που δεν το πίστεψε πως τέρμα το σχολείο
και ναυαγός που λύγισε σαν πάτησε τη ξέρα.
Όταν στα κρυφά γελάω
κι απ’ τις λύπες μου το σκάω
να με χάσουνε
λέω κάπου θα χρωστάω
αλλουνού χαρά γλεντάω
θα με πιάσουνε.
Δεν το φωνάζω δυνατά μην φύγει στον αέρα
ούτε το λέω ψιθυριστά να μην το μετανιώσει
πουλί εμένα είν’ η χαρά που πριν ακούσει σφαίρα
ψάχνει για αίμα στα φτερά, μη το ‘χουνε σκοτώσει.
Όταν στα κρυφά γελάω
κι απ’ τις λύπες μου το σκάω
να με χάσουνε
λέω κάπου θα χρωστάω
αλλουνού χαρά γλεντάω
θα με πιάσουνε.
|
Akóma den katálava pós zéstane to krío
pós níchta agkáthi évgale se agkaliá iméra
pedí pu den to pístepse pos térma to scholio
ke nafagós pu lígise san pátise ti kséra.
Όtan sta krifá geláo
ki ap’ tis lípes mu to skáo
na me chásune
léo kápu tha chrostáo
allunu chará glentáo
tha me piásune.
Den to fonázo dinatá min fígi ston aéra
ute to léo psithiristá na min to metaniósi
pulí eména in’ i chará pu prin akusi sfera
psáchni gia ema sta fterá, mi to ‘chune skotósi.
Όtan sta krifá geláo
ki ap’ tis lípes mu to skáo
na me chásune
léo kápu tha chrostáo
allunu chará glentáo
tha me piásune.
|