|
Κάθισα στο φως μια στιγμούλα να δω
του καιρού την πληγή
δίχως έναν όρκο ποιος ζει, χωρίς αγάπη;
Πόνοι μυστικοί που όπως πέφτ’ η βραδιά
πως ριγούν την καρδιά
άστρα βυθισμένα ψηλά στα ουράνια μάκρη
Μακριά από σένα
όλα τ’ απαρνιέμαι
όλα μου είναι ξένα
κανείς δε θέλω να με δει
Θάλασσα μυρίζει
θάλασσα το στόμα
είμ’ εδώ ακόμα
το σώμα μου είναι η ακτή.
Όλα τα κοιτώ μ’ ένα βλέμμα αργό που ξεφεύγει ο νους
θα ‘θελα πολύ αν μ’ ακούς να στείλεις κάτι
κάτι απ’ αυτά που να χτίσαμ’ εμείς
σε μια τούφα βροχής
βάλ’ το να γυρίζει τη γης απ’ άκρη σ’ άκρη
|
Káthisa sto fos mia stigmula na do
tu keru tin pligí
díchos énan órko pios zi, chorís agápi;
Póni mistiki pu ópos péft’ i vradiá
pos rigun tin kardiá
ástra vithisména psilá sta uránia mákri
Makriá apó séna
óla t’ aparniéme
óla mu ine kséna
kanis de thélo na me di
Thálassa mirízi
thálassa to stóma
im’ edó akóma
to sóma mu ine i aktí.
Όla ta kitó m’ éna vlémma argó pu ksefevgi o nus
tha ‘thela polí an m’ akus na stilis káti
káti ap’ aftá pu na chtísam’ emis
se mia tufa vrochís
vál’ to na girízi ti gis ap’ ákri s’ ákri
|
