|
Και οι λέξεις που ήταν χάδια
γίναν όπλα που χτυπούν
Ήταν θάλασσες τα μάτια
δυο ναυάγια να κρυφτούν
Λίγο λίγο όσα νοιώσαμε
τα πνίγουμε
και έναν πόλεμο ακήρυχτο
κρατάμε
Μες στο σπίτι δυο στρατόπεδα
ανοίγουμε
Κάθε μέρα όμως θύματα
μετράμε
Στα χαρακώματα, σβήνουν τα
χρώματα,
κυλιέται η αγάπη σα σημαία
μες στα χώματα
και καταλήγουμε τα ξημερώματα
μονάχοι να ‘μαστε κι οι δυο
σε άδεια σώματα.
Η καρδιά μου ήταν ήλιος
το κορμί σου ουρανός
Δεν υπήρχε άλλος φίλος
δεν υπάρχει άλλος εχθρός
Λίγο λίγο τα χαμόγελα παγώσανε
δεν τελειώνουν όσα ζήσαμε ωραία
Έναν έρωτα που εμείς τον μεγαλώσαμε
κάθε μέρα τον σκοτώνουμε παρέα
Στα χαρακώματα, σβήνουν τα
χρώματα,
κυλιέται η αγάπη σα σημαία
μες στα χώματα
και καταλήγουμε τα ξημερώματα
μονάχοι να ‘μαστε κι οι δυο
σε άδεια σώματα
|
Ke i léksis pu ítan chádia
ginan ópla pu chtipun
Ήtan thálasses ta mátia
dio nafágia na kriftun
Lígo lígo ósa niósame
ta pnígume
ke énan pólemo akírichto
kratáme
Mes sto spíti dio stratópeda
anigume
Káthe méra ómos thímata
metráme
Sta charakómata, svínun ta
chrómata,
kiliéte i agápi sa simea
mes sta chómata
ke katalígume ta ksimerómata
monáchi na ‘maste ki i dio
se ádia sómata.
I kardiá mu ítan ílios
to kormí su uranós
Den ipírche állos fílos
den ipárchi állos echthrós
Lígo lígo ta chamógela pagósane
den teliónun ósa zísame orea
Έnan érota pu emis ton megalósame
káthe méra ton skotónume paréa
Sta charakómata, svínun ta
chrómata,
kiliéte i agápi sa simea
mes sta chómata
ke katalígume ta ksimerómata
monáchi na ‘maste ki i dio
se ádia sómata
|
