|
Πόσο ακόμα θα περιμένεις
φεύγουν οι μέρες δεν προλαβαίνεις
καίγονται τα πλοία στη στεριά.
Κι άλλο παιδί κοιτάζει τ’ αστέρια
γλιστράει η άμμος από τα χέρια
τ’ όνειρο δεμένο με σχοινιά.
Στη φωτιά στη φωτιά
ήταν άτακτα παιδιά
στη φωτιά
ήρθαν χρόνια σκοτεινά
Ένας ένας χωριστά
χαίρε ω χαίρε μοναξιά.
Πόσο ακόμα θα λες δεν πειράζει
μες τις κεραίες ο ήλιος βουλιάζει
χλόμιασε το φως τ’ αληθινό
Ξένη μητέρα για ύπνο σε βάζει
μικρή πεταλούδα το φίδι κοιτάζει
αύριο τι θα ‘ναι ζωντανό.
|
Póso akóma tha periménis
fevgun i méres den prolavenis
kegonte ta plia sti steriá.
Ki állo pedí kitázi t’ astéria
glistrái i ámmos apó ta chéria
t’ óniro deméno me schiniá.
Sti fotiá sti fotiá
ítan átakta pediá
sti fotiá
írthan chrónia skotiná
Έnas énas choristá
chere o chere monaksiá.
Póso akóma tha les den pirázi
mes tis kerees o ílios vuliázi
chlómiase to fos t’ alithinó
Kséni mitéra gia ípno se vázi
mikrí petaluda to fídi kitázi
avrio ti tha ‘ne zontanó.
|
