Εγώ αν δεν κλάψω μια ώρα μονάχα
στην ψεύτρα ετούτη ζωή,
κλαδί δε θ’ ανθίσει ποτέ μες στην πλάση
κι ο ήλιος ποτέ δε θα βγει.
Στην αγάπη κατάρα με δέρνει
κι απ’ το μίσος του κόσμου πονώ,
την σκιά μου κανένας δε θέλει
κι ούτε ακόμα κι η γη που πατώ.
Και αυτός π’ αγαπούσα με άφησε μόνη
δε θέλει στιγμή να με δει
ο πόνος με πνίγει γι’ αυτόν νύχτα-μέρα
με δάκρυ ποτίζω την γη.
Στην αγάπη κατάρα με δέρνει
κι απ’ το μίσος του κόσμου πονώ,
την σκιά μου κανένας δε θέλει
κι ούτε ακόμα κι η γη που πατώ.
|
Egó an den klápso mia óra monácha
stin pseftra etuti zoí,
kladí de th’ anthísi poté mes stin plási
ki o ílios poté de tha vgi.
Stin agápi katára me dérni
ki ap’ to mísos tu kósmu ponó,
tin skiá mu kanénas de théli
ki ute akóma ki i gi pu pató.
Ke aftós p’ agapusa me áfise móni
de théli stigmí na me di
o pónos me pnígi gi’ aftón níchta-méra
me dákri potízo tin gi.
Stin agápi katára me dérni
ki ap’ to mísos tu kósmu ponó,
tin skiá mu kanénas de théli
ki ute akóma ki i gi pu pató.
|