|
Στης νύχτας τη φιλόξενη αγκαλιά
έκρυψα δειλά το πρόσωπό μου
και ζύγωσαν τ’ αστέρια μια σταλιά
χρυσόσκονη να κάνουν τ’ όνειρο μου
Ταξίδεψα στη θήκη του φωτός
διέσχισα τις θάλασσες του κόσμου
απ’ όλα τα δεινά πιο δυνατή
για πρώτη μου φορά ο εαυτός μου
Κι αν έζησα αιώνες στη σκιά
μετρώντας τους χειμώνες στη σειρά
τις ρίζες μου τις βγάζω απ’ το τέλμα
Κι αν έζησα αιώνες στη σκιά
μετρώντας τους χειμώνες στη σειρά
γυρεύω να κυλήσω σαν το κέρμα
Ανάσανα το άρωμα της γης
κι αντίκρισα κατάματα το μέλλον
ξεδίψασα στην άκρη μιας πηγής
και άκουσα τους ύμνους των αγγέλων
ξεδίψασα στην άκρη μιας πηγής
και άκουσα τους ύμνους των αγγέλων
Στην νύχτας την παράξενη αγκαλιά
απόμεινα και γίνομαι ένας ήχος
που σκίζει τη θλιμμένη σιγαλιά
γκρεμίζοντας της μοναξιάς το τείχος
που σκίζει τη θλιμμένη σιγαλιά
γκρεμίζοντας της μοναξιάς το τείχος
Κι αν έζησα αιώνες στη σκιά
μετρώντας τους χειμώνες στη σειρά
τις ρίζες μου τις βγάζω απ’ το τέλμα
Κι αν έζησα αιώνες στη σκιά
μετρώντας τους χειμώνες στη σειρά
γυρεύω να κυλήσω σαν το κέρμα
|
Stis níchtas ti filókseni agkaliá
ékripsa dilá to prósopó mu
ke zígosan t’ astéria mia staliá
chrisóskoni na kánun t’ óniro mu
Taksídepsa sti thíki tu fotós
diéschisa tis thálasses tu kósmu
ap’ óla ta diná pio dinatí
gia próti mu forá o eaftós mu
Ki an ézisa eónes sti skiá
metróntas tus chimónes sti sirá
tis rízes mu tis vgázo ap’ to télma
Ki an ézisa eónes sti skiá
metróntas tus chimónes sti sirá
girevo na kilíso san to kérma
Anásana to ároma tis gis
ki antíkrisa katámata to méllon
ksedípsasa stin ákri mias pigís
ke ákusa tus ímnus ton angélon
ksedípsasa stin ákri mias pigís
ke ákusa tus ímnus ton angélon
Stin níchtas tin parákseni agkaliá
apómina ke ginome énas íchos
pu skízi ti thlimméni sigaliá
gkremízontas tis monaksiás to tichos
pu skízi ti thlimméni sigaliá
gkremízontas tis monaksiás to tichos
Ki an ézisa eónes sti skiá
metróntas tus chimónes sti sirá
tis rízes mu tis vgázo ap’ to télma
Ki an ézisa eónes sti skiá
metróntas tus chimónes sti sirá
girevo na kilíso san to kérma
|
