|
Στην άκρη του φθινόπωπου
χειμώνας περιμένει
κι από την άλλη τη μεριά
γλεντάει το καλοκαίρι
Κι εγώ στην μέση χάνομαι
την άνοιξη γυρεύω
απ’ τον Απρίλη πιάνομαι
το ψέμα παζαρεύω.
Πάνω σε ρόδα ξύλινη
ο χρόνος με γυρίζει
και την εικόνα σου θολά
ξέρει να καθρεφτίζει
Όλο κοντά σου βρίσκομαι
κι όλο δε σε προφταίνω
σαν το φεγγάρι με την γη
το φως σου μόνο παίρνω.
Ξεγέλασα τον άνεμο
και τα φτερά του πήρα
κι ώσπου να μάθω να πετώ
με βρήκε η καταιγίδα.
Πως γίνεται τα όνειρα
στην γη να περπατάνε
κι ανάμεσά τους να περνώ
χωρίς να μου μιλάνε.
|
Stin ákri tu fthinópopu
chimónas periméni
ki apó tin álli ti meriá
glentái to kalokeri
Ki egó stin mési chánome
tin ániksi girevo
ap’ ton Apríli piánome
to pséma pazarevo.
Páno se róda ksílini
o chrónos me girízi
ke tin ikóna su tholá
kséri na kathreftízi
Όlo kontá su vrískome
ki ólo de se profteno
san to fengári me tin gi
to fos su móno perno.
Ksegélasa ton ánemo
ke ta fterá tu píra
ki óspu na mátho na petó
me vríke i kategida.
Pos ginete ta ónira
stin gi na perpatáne
ki anámesá tus na pernó
chorís na mu miláne.
|
