Ντυμένη μ’ έναν ουρανό
σε περιμένω στο στενό.
Πού να ’σαι κι άργησες να ’ρθεις
κι έγιν’ ο ουρανός βαρύς;
Απόψε νύχτωσε νωρίς,
το χωρισμό πώς τον μπορείς;
Πώς τη μπορείς τη μοναξιά
μέσα σε ξένη γειτονιά;
Χωρίς καρδιά, χωρίς πνοή
μες στη βραδιά τη σκοτεινή
παίρνω με βήματα βαριά
της λύπης την ανηφοριά.
Πού να ’σαι κι άργησες να ’ρθεις
κι έγιν’ ο ουρανός βαρύς,
κι έγιναν τ’ άστρα παγωνιά
κι ο κόσμος ξένη γειτονιά;
Απόψε νύχτωσε νωρίς,
το χωρισμό πώς τον μπορείς;
Πώς τη μπορείς τη μοναξιά
μέσα σε ξένη γειτονιά;
Χωρίς καρδιά, χωρίς πνοή
μες στη βραδιά τη σκοτεινή
παίρνω με βήματα βαριά
της λύπης την ανηφοριά.
|
Ntiméni m’ énan uranó
se periméno sto stenó.
Pu na ’se ki árgises na ’rthis
ki égin’ o uranós varís;
Apópse níchtose norís,
to chorismó pós ton boris;
Pós ti boris ti monaksiá
mésa se kséni gitoniá;
Chorís kardiá, chorís pnoí
mes sti vradiá ti skotiní
perno me vímata variá
tis lípis tin aniforiá.
Pu na ’se ki árgises na ’rthis
ki égin’ o uranós varís,
ki éginan t’ ástra pagoniá
ki o kósmos kséni gitoniá;
Apópse níchtose norís,
to chorismó pós ton boris;
Pós ti boris ti monaksiá
mésa se kséni gitoniá;
Chorís kardiá, chorís pnoí
mes sti vradiá ti skotiní
perno me vímata variá
tis lípis tin aniforiá.
|