Στο δρόμο περπατούσες βρίζοντας,
για σένα δεν υπάρχει ορίζοντας
κι η Ελένη σου, χρόνια φευγάτη,
μάδησε κι η κόκκινη φλοκάτη.
Κρασάκι, ούζο, τσικουδιά
κι αναποδιά σ’ αναποδιά.
Μέρες και μέρες που δεν τελειώνουν,
που τις πληγώνεις και σε πληγώνουν
και χρέη απλήρωτα, θολό το μάτι,
μάδησε κι η κόκκινη φλοκάτη.
Κρασάκι, ούζο, τσικουδιά
κι αναποδιά σ’ αναποδιά.
Μόνος γελάς, μόνος δακρύζεις,
μόνος στο σπίτι σου γυρίζεις,
σιγά – σιγά κύρτωσ’ η πλάτη,
μάδησε κι η κόκκινη φλοκάτη.
Κρασάκι, ούζο, τσικουδιά
κι αναποδιά σ’ αναποδιά.
|
Sto drómo perpatuses vrízontas,
gia séna den ipárchi orízontas
ki i Eléni su, chrónia fevgáti,
mádise ki i kókkini flokáti.
Krasáki, uzo, tsikudiá
ki anapodiá s’ anapodiá.
Méres ke méres pu den teliónun,
pu tis pligónis ke se pligónun
ke chréi aplírota, tholó to máti,
mádise ki i kókkini flokáti.
Krasáki, uzo, tsikudiá
ki anapodiá s’ anapodiá.
Mónos gelás, mónos dakrízis,
mónos sto spíti su girízis,
sigá – sigá kírtos’ i pláti,
mádise ki i kókkini flokáti.
Krasáki, uzo, tsikudiá
ki anapodiá s’ anapodiá.
|