Μία γέφυρα περνώ
γκρεμισμένη, μα εγώ
είμαι ομίχλη και φωτιά
που τα πάντα διαπερνά.
Κι όλα μου τα σ’ αγαπώ
είναι πύργοι κι είναι εδώ,
μες στην άμμο που σκορπά
για να παίζουν τα παιδιά.
Μα η ζωή είσαι εσύ
κι όσα ζω μαζί σου.
Συνεπείς στη στιγμή
και οι δυο, ορκίσου.
Συνεπείς στα φιλιά,
στο συναίσθημα μας.
Η ζωή προχωρά,
κι είν’ το μάθημά μας.
Ποιο ναυάγιο ρωτάς,
προκαλεί ο έρωτας.
Το «»για πάντα»» αν κοπεί,
κάνει η απώλεια γιορτή.
Θέλω εσύ να κρατηθείς,
να μη σπάσεις, να σταθείς.
Έχω μια άγκυρα καιρό,
που δεν άγγιξε βυθό
Μα η ζωή είσαι εσύ
κι όσα ζω μαζί σου.
Συνεπείς στη στιγμή
και οι δυο ορκίσου.
|
Mía géfira pernó
gkremisméni, ma egó
ime omíchli ke fotiá
pu ta pánta diaperná.
Ki óla mu ta s’ agapó
ine pírgi ki ine edó,
mes stin ámmo pu skorpá
gia na pezun ta pediá.
Ma i zoí ise esí
ki ósa zo mazí su.
Sinepis sti stigmí
ke i dio, orkísu.
Sinepis sta filiá,
sto sinesthima mas.
I zoí prochorá,
ki in’ to máthimá mas.
Pio nafágio rotás,
prokali o érotas.
To «»gia pánta»» an kopi,
káni i apólia giortí.
Thélo esí na kratithis,
na mi spásis, na stathis.
Έcho mia ágkira keró,
pu den ángikse vithó
Ma i zoí ise esí
ki ósa zo mazí su.
Sinepis sti stigmí
ke i dio orkísu.
|