Συννεφάκι | Sinnefáki

Απ’ την πολλή τη λύπη σου
βρέχει το συννεφάκι,
κλαίει και μουσκεύεται
του ονείρου το αλογάκι.

Απ’ τα πολλά τα “θα”,
τα “θα” πετάχτηκε ένα θάμα,
μέσα στο τραύμα βρίσκεται πολλές φορές
το θάμα.

Σαν είναι η μέρα λαμπερή,
θάμπος από διαμάντια,
είναι η αγάπη ευωδιά από πορτοκαλάνθια.

Η βρύση που ‘τρέχε νερό
στέρεψε και δεν πίνω
και κλαίω για να ποτίζεται
της Παναγιάς το κρίνο.

Ap’ tin pollí ti lípi su
vréchi to sinnefáki,
klei ke muskevete
tu oniru to alogáki.

Ap’ ta pollá ta “tha”,
ta “tha” petáchtike éna tháma,
mésa sto trafma vrískete pollés forés
to tháma.

San ine i méra laberí,
thábos apó diamántia,
ine i agápi evodiá apó portokalánthia.

I vrísi pu ‘tréche neró
stérepse ke den píno
ke kleo gia na potízete
tis Panagiás to kríno.