Να ξημερώνει σε μι’ απόμερη ταβέρνα,
μ’ ένα Τζουκ Μποξ να τραγουδάει τα περασμένα,
έτσι απλά, έτσι ωραία να σωπαίνεις,
καρδιά μου μέσα απ’ τους καημούς να ομορφαίνεις,
έτσι απλά, έτσι ωραία να σωπαίνεις,
καρδιά μου μέσα απ’ τους καημούς να ομορφαίνεις.
Κι εγώ να σεργιανάω στις μουσικές μ’ ένα ρεμπέτη
που ξεγέλασε το χρόνο,
και στο χορό μου να σ’ ακούω και να μου λες,
“όλη η ζωή μας ήταν πάντα συννεφιασμένες Κυριακές,
συννεφιασμένες, συννεφιασμένες Κυριακές, συννεφιασμένες.”
Να ξημερώνει, στο παράθυρο να βρέχει,
μέρα καινούργια κι όμως τίποτα δεν έχει,
γρανάζι, ο κόσμος, μες στου κόσμου τα γρανάζια,
για μιαν ελπίδα που μας κάνει χίλια νάζια,
γρανάζι, ο κόσμος, μες στου κόσμου τα γρανάζια,
για μιαν ελπίδα που μας κάνει χίλια νάζια.
Κι εγώ να σεργιανάω στις μουσικές μ’ ένα ρεμπέτη
που ξεγέλασε το χρόνο,
και στο χορό μου να σ’ ακούω και να μου λες,
“όλη η ζωή μας ήταν πάντα συννεφιασμένες Κυριακές,
συννεφιασμένες, συννεφιασμένες Κυριακές, συννεφιασμένες.”
|
Na ksimeróni se mi’ apómeri tavérna,
m’ éna Tzuk Boks na tragudái ta perasména,
étsi aplá, étsi orea na sopenis,
kardiá mu mésa ap’ tus kaimus na omorfenis,
étsi aplá, étsi orea na sopenis,
kardiá mu mésa ap’ tus kaimus na omorfenis.
Ki egó na sergianáo stis musikés m’ éna rebéti
pu ksegélase to chróno,
ke sto choró mu na s’ akuo ke na mu les,
“óli i zoí mas ítan pánta sinnefiasménes Kiriakés,
sinnefiasménes, sinnefiasménes Kiriakés, sinnefiasménes.”
Na ksimeróni, sto paráthiro na vréchi,
méra kenurgia ki ómos típota den échi,
granázi, o kósmos, mes stu kósmu ta granázia,
gia mian elpída pu mas káni chília názia,
granázi, o kósmos, mes stu kósmu ta granázia,
gia mian elpída pu mas káni chília názia.
Ki egó na sergianáo stis musikés m’ éna rebéti
pu ksegélase to chróno,
ke sto choró mu na s’ akuo ke na mu les,
“óli i zoí mas ítan pánta sinnefiasménes Kiriakés,
sinnefiasménes, sinnefiasménes Kiriakés, sinnefiasménes.”
|