Σύρε να πεις της μάνας σου
να κάνει κι άλλη γέννα
να κάψει κι αλλουνού καρδιά
ως έκαψε και μένα.
Αμάν γιάλα όπα γιάλα
τα ματάκια σου τα μαύρα
τα ματάκια σου τα μαύρα
που είναι όλο φωτιά και λαύρα.
Μελαχρινό με τις ελιές
και με τα μαύρα μάτια
έκανες την καρδούλα μου
σαράντα δυο κομμάτια.
Βλέπεις εκείνο το βουνό
που άναψε και καίει;
δεν είν’ φωτιά, δεν είν’ καπνός,
αγάπη είναι, και κλαίει.
Ως και οι πέτρες που πατώ,
κι αυτές παραμιλούνε:
ποιος είν’ αυτός που μας πατά
τι λυπημένος που ‘ναι.
|
Síre na pis tis mánas su
na káni ki álli génna
na kápsi ki allunu kardiá
os ékapse ke ména.
Amán giála ópa giála
ta matákia su ta mavra
ta matákia su ta mavra
pu ine ólo fotiá ke lavra.
Melachrinó me tis eliés
ke me ta mavra mátia
ékanes tin kardula mu
saránta dio kommátia.
Olépis ekino to vunó
pu ánapse ke kei;
den in’ fotiá, den in’ kapnós,
agápi ine, ke klei.
Os ke i pétres pu pató,
ki aftés paramilune:
pios in’ aftós pu mas patá
ti lipiménos pu ‘ne.
|