Θα με φάνε τα ξενύχτια
κι ο δικός σου ο καημός
και φοβάμαι κάθε ώρα
μη μας βρει ο χωρισμός.
Ο πόνος σκίζει
την καρδιά μου και τη ματώνει
κι η αγωνία βαθιά στα στήθια
πώς με πληγώνει.
Κι όλο ρωτώ για σένα
με μάτια δακρυσμένα,
μια σκέψη με παιδεύει βράδυ πρωί
αχ, πού να ‘σαι εσύ.
Δεν μπορώ να ησυχάσω
και με πνίγουν οι καημοί,
με την σκέψη μη σε χάσω
κάθε ώρα και στιγμή.
Φεύγουν τα βράδια μου θλιμμένα
και πονεμένα
γιατί σιμώνει χαρά στον κόσμο
εσύ για μένα.
Κι όλο ρωτώ για σένα
με μάτια δακρυσμένα,
μια σκέψη με παιδεύει βράδυ πρωί
αχ, πού να ‘σαι εσύ.
|
Tha me fáne ta kseníchtia
ki o dikós su o kaimós
ke fováme káthe óra
mi mas vri o chorismós.
O pónos skízi
tin kardiá mu ke ti matóni
ki i agonía vathiá sta stíthia
pós me pligóni.
Ki ólo rotó gia séna
me mátia dakrisména,
mia sképsi me pedevi vrádi pri
ach, pu na ‘se esí.
Den boró na isicháso
ke me pnígun i kaimi,
me tin sképsi mi se cháso
káthe óra ke stigmí.
Fevgun ta vrádia mu thlimména
ke poneména
giatí simóni chará ston kósmo
esí gia ména.
Ki ólo rotó gia séna
me mátia dakrisména,
mia sképsi me pedevi vrádi pri
ach, pu na ‘se esí.
|