Θα σ’ αγαπώ γιατί μ’ αρέσει να πονάω,
κι απ’ το ‘να μπαρ στο άλλο μπαρ να τριγυρνάω,
να δοκιμάζω, στο πιοτό, να σε ξεχάσω,
ενώ θα τρέμω, μην τυχόν, σε ξαναχάσω.
Θα σ’ αγαπώ γιατί μ’ εσένα βασανίζομαι,
κι απ’ τον καημό σου, ζω διπλά και δε γερνάω.
Θα σ’ αγαπώ γιατί μ’ αρέσει να πονάω,
να ‘σαι δικιά μου μα εγώ να ξαγρυπνάω,
να ψάχνω πάντα μέσ’ στο βλέμμα σου έναν άλλο,
και να φουντώνω από ένα πάθος πιο μεγάλο.
Θα σ’ αγαπώ γιατί είσαι έτσι, άνω κάτω,
πίκρα και μέλι, στάλα στάλα, ως τον πάτο,
θα σ’ αγαπώ τυραννικά κι απεγνωσμένα,
θα σ’ αγαπώ γιατί δε ζω χωρίς εσένα.
Θα σ’ αγαπώ γιατί στο χάος σου γκρεμίζομαι,
κι όταν σωθώ, όλα τα βρίσκω μαγεμμένα.
Θα σ’ αγαπώ γιατί δε θέλω εγώ λιμάνι,
θέλω το πέλαγο που άνεμος το πιάνει,
θέλω στη ζήλια συνεχώς να τριγυρίζω,
και να σε χάνω και να σε ξανακερδίζω.
|
Tha s’ agapó giatí m’ arési na ponáo,
ki ap’ to ‘na bar sto állo bar na trigirnáo,
na dokimázo, sto piotó, na se ksecháso,
enó tha trémo, min tichón, se ksanacháso.
Tha s’ agapó giatí m’ eséna vasanízome,
ki ap’ ton kaimó su, zo diplá ke de gernáo.
Tha s’ agapó giatí m’ arési na ponáo,
na ‘se dikiá mu ma egó na ksagripnáo,
na psáchno pánta més’ sto vlémma su énan állo,
ke na funtóno apó éna páthos pio megálo.
Tha s’ agapó giatí ise étsi, áno káto,
píkra ke méli, stála stála, os ton páto,
tha s’ agapó tiranniká ki apegnosména,
tha s’ agapó giatí de zo chorís eséna.
Tha s’ agapó giatí sto cháos su gkremízome,
ki ótan sothó, óla ta vrísko magemména.
Tha s’ agapó giatí de thélo egó limáni,
thélo to pélago pu ánemos to piáni,
thélo sti zília sinechós na trigirízo,
ke na se cháno ke na se ksanakerdízo.
|