Να σε πλανέψω, θάλασσα,
πάνω σου να πατήσω
κι όλα της γης τα πέλαγα
με μιας να σεργιανίσω.
Να ξελογιάσω τα πουλιά,
τον άνεμο, τ’ αστέρια,
να βάλω πλώρη στ’ ανοιχτά
με δυο πανιά στα χέρια.
Θάλασσά μου, θάλασσά μου, θάλασσα καημέ,
κοντά σου πάρε, πάρε με και με!
Θάλασσά μου, θάλασσά μου, θάλασσα καημέ,
δικό σου κάνε, κάνε με και με!
Να σε πλανέψω, θάλασσα
και να σε περπατήσω
και στ’ ανοιχτά τις μυρωδιές
του κόσμου να μυρίσω.
Να ’χω το κύμα συντροφιά,
τον ήλιο για σημάδι,
τον ουρανό παρηγοριά
και το νοτιά για χάδι.
|
Na se planépso, thálassa,
páno su na patíso
ki óla tis gis ta pélaga
me mias na sergianíso.
Na kselogiáso ta puliá,
ton ánemo, t’ astéria,
na válo plóri st’ anichtá
me dio paniá sta chéria.
Thálassá mu, thálassá mu, thálassa kaimé,
kontá su páre, páre me ke me!
Thálassá mu, thálassá mu, thálassa kaimé,
dikó su káne, káne me ke me!
Na se planépso, thálassa
ke na se perpatíso
ke st’ anichtá tis mirodiés
tu kósmu na miríso.
Na ’cho to kíma sintrofiá,
ton ílio gia simádi,
ton uranó parigoriá
ke to notiá gia chádi.
|