Δες τα πως πετάνε, πως το μαρτυρούν,
τα φτερά τους σπάνε, στο φως του δειλινού,
κι όπως ταξιδεύουν μακριά κοιτούν,
τη ζωή γιορτάζουν κι έτσι ζουν.
Μα, εγώ ποτέ μου δεν ταξίδεψα,
τοίχοι στερεότυπα και σύνορα.
Δες με που ποτέ μου δεν ταξίδεψα,
τα θαλασσοπούλια πως τα ζήλεψα.
Δες την πως χορεύει, πως το μαρτυρά,
όρια δεν έχει, μόνο αγκαλιά,
πάνω της γλιστράνε όλα τα σκαριά,
κι έτσι ταξιδεύει για τα μακρινά.
|
Des ta pos petáne, pos to martirun,
ta fterá tus spáne, sto fos tu dilinu,
ki ópos taksidevun makriá kitun,
ti zoí giortázun ki étsi zun.
Ma, egó poté mu den taksídepsa,
tichi stereótipa ke sínora.
Des me pu poté mu den taksídepsa,
ta thalassopulia pos ta zílepsa.
Des tin pos chorevi, pos to martirá,
ória den échi, móno agkaliá,
páno tis glistráne óla ta skariá,
ki étsi taksidevi gia ta makriná.
|