Έργα και λόγια, στοχασμοί, στέκομαι και κοιτάζω,
λούλουδα μύρια, πούλουδα, που κρύβουν το χορτάρι
κι άσπρα, γαλάζια, κόκκινα, καλούν χρυσό μελίσσι.
Εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με τον Χάρο.
Μες τα χαράματα συχνά και μες τα μεσημέρια
και σαν θολώσουν τα νερά και τ’ άστρα σαν πληθύνουν,
ξάφνου σκιρτούν ακρογιαλιές, τα πέλαγα κι οι βράχοι.
“Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ Άγγλου!
Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι.
Κι αλιά! Σε λίγο ξέσκεπα τα λίγα στήθια μένουν,
αθάνατη `σαι που ποτέ βροντή δεν ησυχάζεις;”
Στην πλώρη, που σκιρτά, γυρτός, τούτα `π’ ο ξένος ναύτης.
Δειλιάζουν γύρου τα νησιά, παρακαλούν και κλαίνε
και με λιβάνια δέχεται και φώτα τον καημό τους
ο σταυροθόλωτος ναός και το φτωχό ξωκλήσι.
Το μίσος όμως έβγαλε και `κείνο τη φωνή του:
“Ψαρού, τ’ αγκίστρι π’ άφησες αλλού να ρίξεις άμε”.
Μες τα χαράματα συχνά και μες τα μεσημέρια
κι όταν θολώσουν τα νερά κι όταν πληθύνουν τ’ άστρα,
ξάφνου σκιρτούν οι ακρογιαλιές τα πέλαγα κι οι βράχοι.
Γέρος μακριά, π’ απίθωσε στ’ αγκίστρι τη ζωή του,
το πέταξε, τ’ αστόχησε και περιτριγυρνώντας:
“Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ Άγγλου!
Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι”
|
Έrga ke lógia, stochasmi, stékome ke kitázo,
luluda míria, puluda, pu krívun to chortári
ki áspra, galázia, kókkina, kalun chrisó melíssi.
Ekithe me tus adelfus, edóthe me ton Cháro.
Mes ta charámata sichná ke mes ta mesiméria
ke san tholósun ta nerá ke t’ ástra san plithínun,
ksáfnu skirtun akrogialiés, ta pélaga ki i vráchi.
“Arapiás áti, Gállu nus, vóli Turkiás, tóp’ Άnglu!
Pélago méga polemá, vari to kaliváki.
Ki aliá! Se lígo kséskepa ta líga stíthia ménun,
athánati `se pu poté vrontí den isicházis;”
Stin plóri, pu skirtá, girtós, tuta `p’ o ksénos naftis.
Diliázun giru ta nisiá, parakalun ke klene
ke me livánia déchete ke fóta ton kaimó tus
o stavrothólotos naós ke to ftochó ksoklísi.
To mísos ómos évgale ke `kino ti foní tu:
“Psaru, t’ agkístri p’ áfises allu na ríksis áme”.
Mes ta charámata sichná ke mes ta mesiméria
ki ótan tholósun ta nerá ki ótan plithínun t’ ástra,
ksáfnu skirtun i akrogialiés ta pélaga ki i vráchi.
Geros makriá, p’ apíthose st’ agkístri ti zoí tu,
to pétakse, t’ astóchise ke peritrigirnóntas:
“Arapiás áti, Gállu nus, vóli Turkiás, tóp’ Άnglu!
Pélago méga polemá, vari to kaliváki”
|