Έγκλημα η ζωή σ’ αυτή την πόλη
κι εγώ αισθάνομαι ανασφαλής,
άνθρωποι σκυφτοί, μια μάζα όλοι,
στην άσφαλτο κουρέλια της ζωής,
η αγάπη ξεπουλιέται τόσο,
μες στα σκοτεινά και όσο όσο,
ο θάνατος αργός, πως να τον κλάψεις,
τα όνειρά σου πρέπει να ξεγράψεις.
Όμως δε θα σπάσω, θέλω ν’ αποδράσω,
σε μια χώρα πάνω από τα σύννεφα,
πέρα από το χρόνο, πέρα από τον πόνο,
από μένα κι από σένα μακριά.
Έγκλημα η ζωή σ’ αυτή την πόλη
κι εγώ αισθάνομαι ανασφαλής,
ζούγκλα η ζωή, ψεύτικοι νόμοι,
και οι φιλίες δρόμοι της φυγής,
η ζωή της νύχτας ένας μύθος
μες στις αγγελίες δίχως ήθος,
ο νόμος προσπερνάει τους επωνύμους
στους δρόμους κυνηγάει τους ανωνύμους.
Όμως δε θα σπάσω, θέλω ν’ αποδράσω,
σε μια χώρα πάνω από τα σύννεφα,
πέρα από το χρόνο, πέρα από τον πόνο,
από μένα κι από σένα μακριά.
|
Έgklima i zoí s’ aftí tin póli
ki egó esthánome anasfalís,
ánthropi skifti, mia máza óli,
stin ásfalto kurélia tis zoís,
i agápi ksepuliéte tóso,
mes sta skotiná ke óso óso,
o thánatos argós, pos na ton klápsis,
ta ónirá su prépi na ksegrápsis.
Όmos de tha spáso, thélo n’ apodráso,
se mia chóra páno apó ta sínnefa,
péra apó to chróno, péra apó ton póno,
apó ména ki apó séna makriá.
Έgklima i zoí s’ aftí tin póli
ki egó esthánome anasfalís,
zugkla i zoí, pseftiki nómi,
ke i filíes drómi tis figís,
i zoí tis níchtas énas míthos
mes stis angelíes díchos íthos,
o nómos prospernái tus eponímus
stus drómus kinigái tus anonímus.
Όmos de tha spáso, thélo n’ apodráso,
se mia chóra páno apó ta sínnefa,
péra apó to chróno, péra apó ton póno,
apó ména ki apó séna makriá.
|