|
Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
δε θέλω ούτε μερτικό απ’ το κοπάδι
μου ‘πες φτερά πως έχω κάποιο κρύο βράδυ
μα εγώ φτερά δεν έχω άμα δεν τ’ ανοίγω
Πάρε αγέρι στα ουράνια την πνοή μας
να κάμει όσα ονειρευτήκαμε ταξίδια
εδώ ο άρχοντας μοιράζει μπιχλιμπίδια
κι εμείς του δίνουμε στιγμές απ’ τη ζωή μας
Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
εδώ ο έρωτας πια δεν περνοδιαβαίνει
αφού τ’ αδέρφια μας γυρνούν σαν κολασμένοι
για να μαζέψουνε το βιος τους λίγο λίγο
Πάνω στο στέμμα μου βρυχάται άγριος λιόντας
κι είναι του άγνωστου ο πιο μεγάλος τρόμος
το ξέρεις μάτια μου πως δεν υπάρχει δρόμος
αφού το δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας
|
Thélo na páro ti filí mu ke na fígo
de thélo ute mertikó ap’ to kopádi
mu ‘pes fterá pos écho kápio krío vrádi
ma egó fterá den écho áma den t’ anigo
Páre agéri sta uránia tin pnoí mas
na kámi ósa onireftíkame taksídia
edó o árchontas mirázi bichlibídia
ki emis tu dínume stigmés ap’ ti zoí mas
Thélo na páro ti filí mu ke na fígo
edó o érotas pia den pernodiaveni
afu t’ adérfia mas girnun san kolasméni
gia na mazépsune to vios tus lígo lígo
Páno sto stémma mu vricháte ágrios lióntas
ki ine tu ágnostu o pio megálos trómos
to kséris mátia mu pos den ipárchi drómos
afu to drómo ton anigis perpatóntas
|
