|
Θέλω να πεθάνω, θέλω να πεθάνω,
θέλω να πεθάνω για να μην πονώ,
μα ποιος θα κοιτάξει το φτωχόσπιτό μου,
όταν θ’ απομείνει έρημο κι ορφανό.
Έχω μανούλα κι αδελφές, γυναίκα και παιδάκια
κι αν κλείσω τα ματάκια μου, θα μείνουν στα σοκάκια.
Δεν περνάει μέρα, δεν περνάει μέρα,
δεν περνάει μέρα να μην πικραθώ,
όλα, πια, τα βάρη πέσανε σ’ εμένα
και στα δυο μου πόδια πώς θα κρατηθώ.
Έχω μανούλα κι αδελφές, γυναίκα και παιδάκια
κι αν κλείσω τα ματάκια μου, θα μείνουν στα σοκάκια.
Θέλω να πεθάνω, θέλω να πεθάνω,
θέλω να πεθάνω για να λυτρωθώ,
μα η μαύρη φτώχεια μ’ έχει δικασμένο,
ούτε να πεθάνω, ούτε και να ζω
|
Thélo na petháno, thélo na petháno,
thélo na petháno gia na min ponó,
ma pios tha kitáksi to ftochóspitó mu,
ótan th’ apomini érimo ki orfanó.
Έcho manula ki adelfés, gineka ke pedákia
ki an kliso ta matákia mu, tha minun sta sokákia.
Den pernái méra, den pernái méra,
den pernái méra na min pikrathó,
óla, pia, ta vári pésane s’ eména
ke sta dio mu pódia pós tha kratithó.
Έcho manula ki adelfés, gineka ke pedákia
ki an kliso ta matákia mu, tha minun sta sokákia.
Thélo na petháno, thélo na petháno,
thélo na petháno gia na litrothó,
ma i mavri ftóchia m’ échi dikasméno,
ute na petháno, ute ke na zo
|
