Είμαστε βαθιά ωραίοι
κι ας βουτάμε στα ρηχά
γύρω από κάτι ερείπια
γράφουμε τροχιά.
Κυκλοθυμικά τραγούδια
κι αργοφάγωμα ψυχής
όνειρό μου σε σοκάκι
θα ξημερωθείς
Την πορφύρα μην την κρύβεις
πόλη της αιώνιας ήβης
τα φιλιά σου ανάστησέ τα τα Βυζαντινά
για το διώκτη του θανάτου
που σκιρτάει στ’ άδυτά του
και για έρωτα χαμένο, κλαίει και πονά.
Το ζεϊμπέκικο μας μένει
για την ώρα την κακιά
που τα βάσανα μας πνίγουν
ετσιθελικά.
Στο βοριά και στο σκοτάδι
σπίρτο ξόδεμα για φως
να ξεχνάει που τον ξεχάσαν
τα ‘πιε κι ο Θεός.
|
Imaste vathiá orei
ki as vutáme sta richá
giro apó káti eripia
gráfume trochiá.
Kiklothimiká tragudia
ki argofágoma psichís
óniró mu se sokáki
tha ksimerothis
Tin porfíra min tin krívis
póli tis eónias ívis
ta filiá su anástisé ta ta Oizantiná
gia to diókti tu thanátu
pu skirtái st’ áditá tu
ke gia érota chaméno, klei ke poná.
To zeibékiko mas méni
gia tin óra tin kakiá
pu ta vásana mas pnígun
etsitheliká.
Sto voriá ke sto skotádi
spírto ksódema gia fos
na ksechnái pu ton ksechásan
ta ‘pie ki o Theós.
|