|
Ήτανε δύσκολοι καιροί κι εμείς ξεπετασάρια
βάναμε λιθάρια σ’ όνειρο γλυκό,
φοβόσουν τ’ άστρο του νοτιά κι ερχόσουν στο πλευρό μου
γέλουνα στον τρόμο σου τον παιδικό.
Κινήσανε να φύγουνε καράβια οι ταξιδιάροι
κι έχει το φεγγάρι μύριες ευωδιές,
ο κόσμος έχει ομορφιά κι η ομορφιά έχει θλίψη
κι ας την έχει κρύψει σε φτωχές καρδιές.
Τώρα που ανοίξαν οι καιροί γίνηκες χελιδόνι
κι η καρδιά μου λιώνει στη στερνή ματιά
Μέσα σε πλάνες αγκαλιές τις νύχτες που κοιμάσαι
πια δεν το φοβάσαι τ’ άστρο του νοτιά.
|
Ήtane dískoli keri ki emis ksepetasária
váname lithária s’ óniro glikó,
fovósun t’ ástro tu notiá ki erchósun sto plevró mu
géluna ston trómo su ton pedikó.
Kinísane na fígune karávia i taksidiári
ki échi to fengári míries evodiés,
o kósmos échi omorfiá ki i omorfiá échi thlípsi
ki as tin échi krípsi se ftochés kardiés.
Tóra pu aniksan i keri ginikes chelidóni
ki i kardiá mu lióni sti sterní matiá
Mésa se plánes agkaliés tis níchtes pu kimáse
pia den to fováse t’ ástro tu notiá.
|
