|
Υπάρχουν στη ζωή κάτι ανθρωπάκια,
που όταν σε δουν καλά, σκάβουν χαντάκια,
μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα,
για να μην είσαι πιο ψηλά από κείνα
Μα δεν ελπίζω, δε φοβάμαι κάτι,
γι’ αυτό ελεύθερη γυρνώ στο χάρτη,
και παίρνω στη ζωή όλο το ρίσκο,
όσα ανθρωπάκια κι αν μπροστά μου βρίσκω
Υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια,
οι μεν γελούν, τα δε στάζουν φαρμάκια,
και σε κερνούν με τρόπο λίγο-λίγο,
πώς να γλιτώσω απ’ αυτά, να φύγω
Τα βλέπεις να ακολουθούν τα φώτα,
κι έχουν ψευδαίσθηση πως είναι πρώτα,
μα η ειρωνεία η μεγάλη είναι,
δεν ξέρουν ότι ανθρωπάκια είναι
|
Ipárchun sti zoí káti anthropákia,
pu ótan se dun kalá, skávun chantákia,
méra me ti méra, mína me to mína,
gia na min ise pio psilá apó kina
Ma den elpízo, de fováme káti,
gi’ aftó eleftheri girnó sto chárti,
ke perno sti zoí ólo to rísko,
ósa anthropákia ki an brostá mu vrísko
Ipárchun ánthropi ke anthropákia,
i men gelun, ta de stázun farmákia,
ke se kernun me trópo lígo-lígo,
pós na glitóso ap’ aftá, na fígo
Ta vlépis na akoluthun ta fóta,
ki échun psevdesthisi pos ine próta,
ma i ironia i megáli ine,
den ksérun óti anthropákia ine
|
