Ξύπνα κι ο έρωτας περνά
από τη γειτονιά σου, ζουμπούλι μου.
Χρυσή κορδέλα σου κρατεί
να δέσεις τα μαλλιά σου, ζουμπούλι μου.
Στο βορεινό παράθυρο
στο γιασεμί `πο κάτω,
μου `πεσε το μαντήλι μου
χαιρετισμούς γεμάτο.
Πού είσαι διαμάντι και ρουμπί
κι ανθέ του μαλαμάτου,
που έχω δυο λόγια να σου πω
του παραπονεμάτου.
Ήθελα να `μαι δάκρυ σου
όταν θα κλαις να βγαίνω
στο όμορφό σου πρόσωπο
περίπατο να πιένω.
Τα δάκρυα είναι δυο λογιώ,
ένα των πονεμένων
και τ’ άλλο στη συνάντηση
των πολυαγαπημένων.
Φεύγεις και σφίγγω τη καρδιά,
το δάκρυ μη προβάλλει
για να το βγάλω στη χαρά
όταν γυρίσεις πάλι.
|
Ksípna ki o érotas perná
apó ti gitoniá su, zubuli mu.
Chrisí kordéla su krati
na désis ta malliá su, zubuli mu.
Sto vorinó paráthiro
sto giasemí `po káto,
mu `pese to mantíli mu
cheretismus gemáto.
Pu ise diamánti ke rubí
ki anthé tu malamátu,
pu écho dio lógia na su po
tu paraponemátu.
Ήthela na `me dákri su
ótan tha kles na vgeno
sto ómorfó su prósopo
perípato na piéno.
Ta dákria ine dio logió,
éna ton poneménon
ke t’ állo sti sinántisi
ton poliagapiménon.
Fevgis ke sfíngo ti kardiá,
to dákri mi proválli
gia na to vgálo sti chará
ótan girísis páli.
|