|
Τα γράμματά σου τα `χω, Αγάπη πρώτη,
σε ατίμητο κουτί, μες στην καρδιά μου.
Τα γράμματά σου πνέουνέ σου τη νιότη
κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου.
Τα γράμματά σου, πόσα μου μιλούνε
μες τις στραβές γραμμές και τα λαθάκια!
Τρέμουν, γελάνε, κλαίνε, ανιστορούνε
παιχνίδισμα τη ζήλια και την κάκια…
Το μύρο στους φακέλους που είχες ραντίσει
του Καιρού δεν το σβήσανε τα χνότα.
Παρόμοια ας ήταν να μην είχε σβήσει
η απονιά σου τα ονείρατα τα πρώτα!
Τα γράμματά σου πάνε, Αγάπη μόνη,
βάρκες λευκές, τη σκέψη μου εκεί κάτου.
Τα γράμματά σου τάφοι. Δεν τελειώνει
απάνω τους η λέξη του Θανάτου.
|
Ta grámmatá su ta `cho, Agápi próti,
se atímito kutí, mes stin kardiá mu.
Ta grámmatá su pnéuné su ti nióti
ki anthízune tin ópsimi chará mu.
Ta grámmatá su, pósa mu milune
mes tis stravés grammés ke ta lathákia!
Trémun, geláne, klene, anistorune
pechnídisma ti zília ke tin kákia…
To míro stus fakélus pu iches rantísi
tu Keru den to svísane ta chnóta.
Parómia as ítan na min iche svísi
i aponiá su ta onirata ta próta!
Ta grámmatá su páne, Agápi móni,
várkes lefkés, ti sképsi mu eki kátu.
Ta grámmatá su táfi. Den telióni
apáno tus i léksi tu Thanátu.
|
