Τα κροτάφια τ’ ασημένια που τα βάραινε η έννοια
μες στης νιότης μου την όμορφη αυγή,
δεν τ’ ασήμωσε ο χρόνος, μα τ’ ασήμωσε ο πόνος,
τα ξενύχτια κι η δική σου συλλογή.
Τέτοια αγάπη, σαν τον ουρανό μεγάλη,
τέτοια αγάπη, σαν τη θάλασσα πλατιά,
δεν εμπόρεσες, τι κρίμα, να τη νιώσεις,
γιατί λείπει απ’ τα στήθια σου η καρδιά.
Μια ζωή τυραννισμένη κι απ’ το κλάμα ποτισμένη,
να τι κέρδισα από σένα, δυστυχώς,
στην ψυχή μου τα συντρίμμια, στο κεφάλι μου τ’ ασήμια
για ανάμνηση να τα ‘χω διαρκώς.
Τέτοια αγάπη, σαν τον ουρανό μεγάλη,
τέτοια αγάπη, σαν τη θάλασσα πλατιά,
δεν εμπόρεσες, τι κρίμα, να τη νιώσεις,
γιατί λείπει απ’ τα στήθια σου η καρδιά,
δεν εμπόρεσες, τι κρίμα, να τη νιώσεις,
γιατί λείπει απ’ τα στήθια σου η καρδιά
|
Ta krotáfia t’ asiménia pu ta várene i énnia
mes stis niótis mu tin ómorfi avgí,
den t’ asímose o chrónos, ma t’ asímose o pónos,
ta kseníchtia ki i dikí su sillogí.
Tétia agápi, san ton uranó megáli,
tétia agápi, san ti thálassa platiá,
den ebóreses, ti kríma, na ti niósis,
giatí lipi ap’ ta stíthia su i kardiá.
Mia zoí tirannisméni ki ap’ to kláma potisméni,
na ti kérdisa apó séna, distichós,
stin psichí mu ta sintrímmia, sto kefáli mu t’ asímia
gia anámnisi na ta ‘cho diarkós.
Tétia agápi, san ton uranó megáli,
tétia agápi, san ti thálassa platiá,
den ebóreses, ti kríma, na ti niósis,
giatí lipi ap’ ta stíthia su i kardiá,
den ebóreses, ti kríma, na ti niósis,
giatí lipi ap’ ta stíthia su i kardiá
|