|
Τα λόγια ήσαν της θάλασσας,
γυρίσαν στο βυθό τους,
σαν τους μεγάλους έρωτες
που σβήνουν στον ανθό τους.
Σαν τον καπνό στον άνεμο
οι μέρες ταξιδεύουν,
θολώνουν τον ορίζοντα,
τα σύνορα στενεύουν.
Μα εγώ ξυπνώ κάθε πρωί
και λέω δε με νοιάζει,
μα η νύχτα ακόμα με κρατά
κι η μέρα με τρομάζει.
Τα λόγια είναι γράμματα
από παλιά σφραγίδα,
μα τα διαβάζω μέσα μου
κι ας άλλαξαν σελίδα.
Σαν τον καπνό στον άνεμο
οι μέρες ταξιδεύουν,
θολώνουν τον ορίζοντα,
τα σύνορα στενεύουν.
Μα εγώ ξυπνώ κάθε πρωί
και λέω δε με νοιάζει,
μα η νύχτα ακόμα με κρατά
κι η μέρα με τρομάζει.
|
Ta lógia ísan tis thálassas,
girísan sto vithó tus,
san tus megálus érotes
pu svínun ston anthó tus.
San ton kapnó ston ánemo
i méres taksidevun,
tholónun ton orízonta,
ta sínora stenevun.
Ma egó ksipnó káthe pri
ke léo de me niázi,
ma i níchta akóma me kratá
ki i méra me tromázi.
Ta lógia ine grámmata
apó paliá sfragida,
ma ta diavázo mésa mu
ki as állaksan selída.
San ton kapnó ston ánemo
i méres taksidevun,
tholónun ton orízonta,
ta sínora stenevun.
Ma egó ksipnó káthe pri
ke léo de me niázi,
ma i níchta akóma me kratá
ki i méra me tromázi.
|
