Το κορμί μου έχεις γεμίχει με σημάδια
σε περίμενα μονάχος μου τα βράδια
να σε βλέπω μεθυσμένη να γυρνάς
να φωνάζεις και τον κόσμο να ξυπνάς
Σ’ αγαπάω δυνατά να μου φωνάζεις
και τα τζάμια απ’ το παράθυρο να σπάζεις
στα σπασμένα τα γυαλιά να περπατάς
και στο πάτωμα να γράφεις μ’ αγαπάς
Τα μεθυσμένα σ’ αγαπώ σου με πονάνε
σαν τη βροχή που αφήνει πάντα χαρακιές
κρύβεις τα δάκρυα να μην τα δουν οι άλλοι
πετάς τις τύψεις και κρατάς τις ενοχές
Με τελειώνεις κάθε μέρα λίγο λίγο
με τελειώνεις κάθε ώρα με πονάς
μη με κάνεις τα μεσάνυχτα να φύγω
μεθυσμένα δε μ’ αρέσει ν’ αγαπάς
|
To kormí mu échis gemíchi me simádia
se perímena monáchos mu ta vrádia
na se vlépo methisméni na girnás
na fonázis ke ton kósmo na ksipnás
S’ agapáo dinatá na mu fonázis
ke ta tzámia ap’ to paráthiro na spázis
sta spasména ta gialiá na perpatás
ke sto pátoma na gráfis m’ agapás
Ta methisména s’ agapó su me ponáne
san ti vrochí pu afíni pánta charakiés
krívis ta dákria na min ta dun i álli
petás tis típsis ke kratás tis enochés
Me teliónis káthe méra lígo lígo
me teliónis káthe óra me ponás
mi me kánis ta mesánichta na fígo
methisména de m’ arési n’ agapás
|