|
Ξύπνησε ο κόσμος φως μου
Ρόδισε η αυγή
Είδα το χάρο μπρος μου
Έφυγα αμέσως από `κει
Ρίγος κι ανατριχίλα
Κύλησα πιο αργά
Φεύγει αργά η μαυρίλα
Οι δρόμοι μας φωτίζονται ξανά
Νέα πρόσωπα γυρνούν πολύχρωμα
Ζεστές ανάσες, μάτια που κοιτάζουν καθαρά
Ηχούν κιθάρες κρόταλα χτυπούν για μένα
Εγώ θα πάω μ’ αυτούς που `χουν καρδιά
Νεράντζι μου φλογισμένο
Όταν σ’ ορέχτηκα
Απ’ τα βουνά ερχόμουν
Την πίκρα σου τη γεύτηκα
Πέρασαν χρόνια χίλια
Μας πήγε αλλού η ζωή
άρωμα από βανίλια
Παίρνω βαθιά αναπνοή
|
Ksípnise o kósmos fos mu
Ródise i avgí
Ida to cháro bros mu
Έfiga amésos apó `ki
Rígos ki anatrichíla
Kílisa pio argá
Fevgi argá i mavríla
I drómi mas fotízonte ksaná
Néa prósopa girnun políchroma
Zestés anáses, mátia pu kitázun kathará
Ichun kitháres krótala chtipun gia ména
Egó tha páo m’ aftus pu `chun kardiá
Nerántzi mu flogisméno
Όtan s’ oréchtika
Ap’ ta vuná erchómun
Tin píkra su ti geftika
Pérasan chrónia chília
Mas píge allu i zoí
ároma apó vanília
Perno vathiá anapnoí
|
